 | | WSTYDLIWE PROBLEMY | 2007-02-04 | Problemy z erekcją /brakiem, niepełnym lub krótkotrwałym wzwodem członka/ i ejakulacją /najczęściej przedwczesnym wytryskiem/.
Każdego miesiąca do lekarzy różnych specjalizacji zgłasza się ok. 262 000 mężczyzn
z problemem zaburzeń erekcji (ED) .
Zgodnie z ostatnimi danymi liczba Polaków cierpiących na zaburzenia erekcji wzrasta. Zaburzenia ED występują nie tylko w starszym wieku. Wprawdzie powyżej 40 r.ż. częściej występują takie choroby, jak cukrzyca, nadciśnienie czy miażdżyca, na podłożu których rozwijają się zaburzenia erekcji. Należy jednak pamiętać, że ED to nie tylko problem medyczny, ale także psychologiczny i społeczny. Niestety poziom edukacji seksualnej w naszym kraju nadal jest na bardzo niskim poziomie. Zaburzeniem wzwodu członka nazywamy niezdolność do osiągniecia i/lub utrzymania erekcji potrzebnej do prowadzenia satysfakcjonującego współżycia seksualnego.
Zaburzenia wzwodu członka wysuwają się w świecie na czoło schorzeń cywilizacyjnych, po chorobach serca i cukrzycy. W Polsce jest szacunkowo jest około 1,5 mln mężczyzn z zaburzeniam wzwodu, z czego tylko 14% się leczy. Zaburzenia seksualne godzą w poczucie męskości i prowadzą do wtórnych poważnych problemów.
Według badań, aż 27,1% mężczyzn wstydzi się przyznać lekarzowi, że ma problemy
z erekcją. Zapewne dlatego od zaobserwowania problemów ze wzwodem do momentu zgłoszenia się do lekarza mija wiele czasu. Co gorsza, zaledwie co czwarty mężczyzna, który przyznał się do problemów z erekcją, szuka porady lekarskiej w tym zakresie. - Wielu z nich szuka porad w sklepikach z akcesoriami erotycznymi i w różnej prasie brukowej.
Odkrycie przez mężczyznę faktu, że jego sprawność seksualna znacznie się obniżyła wpływa destrukcyjnie na poczucie własnej wartości. Niektórzy nie dowierzają, że mogło to się im przytrafić, inni akceptują nowy stan rzeczy, biorąc go za rezultat starzenia się , lub za problemy przejściowe.
Jednak ED powoduje poważne zburzenia emocjonalne i jest rzeczywistym problemem utrudniającym normalne funkcjonowanie, a nieudane życie seksualne może mieć destrukcyjny wpływ na powodzenie związku, mogąc doprowadzić do jego rozpadu.
W związku z tym mężczyzna cierpiący na ED często wstydzi się rozmawiać o swoim problemie zarówno ze swoją partnerką, jak i z lekarzem. Czuje się osamotniony, boi się reakcji otoczenia. Jeśli chodzi o starszych mężczyzn, to jest wśród nich niestety duża grupa, która w momencie stwierdzenia problemu godzi się z nim bez walki. Tymczasem szczera rozmowa z partnerem i lekarzem oraz odpowiednia terapia farmakologiczna mogą ten wyeliminować problem.
Ważną rolę do odegrania w diagnozowaniu i leczeniu zaburzeń ED mają lekarze rodzinni kardiolodzy oraz seksuolodzy (patrz dalej), którzy leczą pacjentów
z chorobami sercowo-naczyniowymi, nadciśnieniem, cukrzycą, a więc tych, u których ryzyko wystąpienia ED jest wysokie. Lekarze, mając świadomość, że dana choroba może się wiązać z zaburzeniami seksualnymi powinni otwarcie informować o tym pacjentów oraz przeprowadzać wywiad w tym kierunku. Pacjenci, wiedząc, że zaburzenia takie mogą wystąpić u każdego, przyjęliby do wiadomości, że jest to powszechny problem, który można i należy leczyć.
Szczególną i istotną rolę w leczeniu pacjenta z ED ma jego stała partnerka. Udane leczenie wymaga wsparcia ze strony partnerów seksualnych, skuteczna współpraca pary może zależeć nieraz od obecności partnera podczas wizyt w gabinecie.
Przyczyny
1. organiczne
Występują tu takie schorzenia jak cukrzyca, operacje gruczołu krokowego, stwardnienie rozsiane (SM), choroby serca, nadciśnienie, niektóre leki. Przyczyny organiczne wraz z nieprawidłowym trybem życia stanowią aż 70-90% przyczyn zaburzeń wzwodu. Zaburzenia te nasilają się z wiekiem, co nie znaczy, żeby mężczyźni 60-70-letni nie mogli współżyć, tym bardziej, że co czwarty statystyczny 80 latek jest czynny seksualnie.
2. psychogenne
Lęki, kompleksy, depresja, przemęczenie - pracoholizm, nerwica, stresy, zachowanie partnerów, konflikty, zdawkowe traktowanie współżycia.
W Polsce szczególnie negatywny wpływ na wzwód członka ma nałożenie się na siebie kilku ważnych czynników: nieprawidłowa dieta (nadmiar tłuszczu, weglowodanów, choleterolu), otyłość, brak ruchu, palenie tytoniu, nadmiar alkoholu. Jeśli dołączyć do tego stres np. związany z pracą lub z jej brakiem oraz lęk i depresję, to taki pacjent naprawdę będzie wymagał pomocy specjalistycznej.
Leczenie
Optymistyczną wiadomością jest że zaburzenia zwodu członka można leczyć. Pierwszą jednak rolę w leczeniu odgrywa przełamanie bariery wstydu i zgłoszenie się do lekarza. Po odbyciu szczerej rozmowy (oraz nieczęsto badań dodatkowych), pacjent decyduje się na zaproponowaną przez lekarza kurację, często wielokierunkową. Trudności przy współżyciu z powodu zaburzeń wzwodu mogą mieć wpływ na obu partnetów, oraz na życie rodzinne małżonków (partnerów), a nawet na posadanie przez nich dzieci. Otwarta rozmowa obu partnerów może bardzo pomóc.
W zaburzeniach wzwodu podobnie jak w innych zaburzeniach seksualnych problem dotyczy oby stron, ze względu na wzajemne między nimi interakcje (oddziaływania). Dlatego na wizycie u seksuologa czy psychoterapeuty seksualnego (nie koniecznie pierwszej) mile widziani są oboje partnerzy.
Tekst opracowany na bazie artykułu lek.med. Andrzeja W.Zasępy (spec. seksuolog, spec.ginegolog-położnik, spec. androlog)
| Ten artykuł znajduje się w dziale: Poradnictwo rodzinne » Edukacja seksualna
Poradnictwo rodzinne » Terapia psychoseksualna
|
|
